We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Hij gaat me vinden, dacht ik. Mijn hart ging sneller kloppen toen ik de voetstappen van mijn vijf jaar oude neefje dichterbij hoorde komen. Hij was er bijna. Nog een paar stappen, nog één. ‘Gevonden!’
Een van de grootste online community’s in onze eeuw is het Experience Project. Ooit dat was een website waarop tientallen miljoenen personen allerlei verdrietige ervaringen uit de eerste hand met elkaar deelden. Terwijl ik de vele hartverscheurende verhalen doorlas, dacht ik erover na hoe sterk ons hart verlangt naar iemand die je pijn en verdriet ziet en begrijpt.
Een paar jaar geleden maakte de plaats waar ik woon een ongebruikelijk lange periode van lage temperaturen door, voordat het voorjaar de kou met warmer weer verdreef. Twee weken achter elkaar zakte de thermometer in de tuin een flink eind onder de nul graden. Soms was het wel -20°C.
Zonsondergang. Mensen hebben de neiging om te stoppen met wat ze aan het doen zijn, om ernaar te kijken, er foto’s van te maken en van het schitterende uitzicht te genieten.
